Polityka afirmatywna i system dżati w Indiach II
System rezerwacji (polityka afirmatywna) został wprowadzony na dużą
skalę w niepodległych Indiach. Dla kandydatów określonych upośledzonych
grup społecznych obniżono znacznie kryteria dostępu do państwowych,
prestiżowych uczelni oraz na stanowiska administracji rządowej.
Orędownik takiego rozwiązania dr Ambedkar chciał jednak, by maksymalny
okres obowiązywania systemu kwotowego wynosił 10 lat. Zdawał sobie
bowiem sprawę, że takie rozwiązanie działa na niekorzyść integracji
społecznej. Jednak po upływie pierwszej dekady obowiązywania systemu,
kilkakrotnie zdecydowano o jego przedłużeniu, a nawet rozszerzeniu. W
rezultacie obowiązuje do dzisiejszych czasów, mimo ostrej krytyki ze
strony wielu polityków, w tym już samego Nehru (pierwszego premiera
niepodległych Indii), który w 1961 roku opowiedział się przeciwko temu
systemowi, zauważając, że prowadzi do obniżenia standardów
funkcjonowania instytucji publicznych. Nehru chciał pomóc klasom
upośledzonym w uzyskaniu dobrego wykształcenia, jednak nie faworyzowania
ich w selekcji na stanowiska. Raz utworzony system zaczął jednak żyć
własnym życiem i obecnie jedynie garstka najlepiej wykształconych
kandydatów na prestiżowe uczelnie, wywodzących się z klas wyższych
indyjskiego społeczeństwa, ma szanse na dobre studia i oraz na objęcie
posad w państwowej administracji. W konsekwencji znacznie obniżył się
poziom funkcjonowania instytucji państwowych, a indyjska, dobrze
wykształcona młodzież jest sfrustrowana i z braku perspektyw we własnym
kraju szuka w miarę posiadanych środków szczęścia za granicą (drenaż
mózgów).